Over de 'broekloze metrorit 2010' of waarom internetvolk geen enkel respect toont…

Of we iets wilden schrijven over de broekloze metrorit 2010, vroeg Bardamu aan de telefoon. Over de wattuh…? De broekloze metrorit 2010 dus, dat gekke door Shoqs.nl georganiseerde evenement morgen in bloody Amsterdam… “Nee, sorry hoor, liever niet!”, was het antwoord. Ons kan alles worden gevraagd, we schrijven namelijk echt over alles, maar deze keer slaan we de uitnodiging toch maar af.

Alleen al van het denken aan een stupide broekloze metrorit lopen de rillingen over onze rug. Het idee om nietsvermoedend in de metro te zitten en een of andere internetnerd te zien die plotseling aan zijn broek begint te sjorren en deze omlaag trekt: daar zou iedereen toch keihard van schrikken?

"Kom a.u.b. onder je rots vandaan!"

Of we iets wilden schrijven over deze site, ‘iets zinnigs, iets eindejaars’, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry hoor, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met deze site, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar ja, Bas Staart hè, dat is zo’n echte volhouder die altijd wint. Dus parkeerden we ons maar weer eens achter de computer en dachten diep na over ‘iets zinnigs, iets eindejaars’ over deze site.

Dat Bas Staart een vreselijke zeikerd is bijvoorbeeld en dus per 1 januari 2010 uit de redactie moet worden gezet. Stief Appelton, Ave Mundus, Tand Pasta en Bardamu zouden er goed aan doen om hem vandaag nog uit zijn lijden te verlossen met een korte maar krachtige ontslagmail. Zo van: Toedeledoki, tot nooit meer!

Opgerot met ambtenaren op internetfora

Of we nog eens iets wilden schrijven over ambtenaren op internetfora, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met internetfora, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar ja, Bas Staart hè, dat is zo’n stugge volhouder en de volhouder wint altijd. Dus schermpje omhoog, laptop op de schoot en tik, tik, tik…

Was mijn vader geen ambtenaar? Ja, hij was een ambtenaar. Zat op een boot, voer heen en terug van zee. En om de twee dagen kwam hij doodmoe, met wallen onder zijn ogen weer thuis. Het internet bestond nog niet eens. Daar was hij trouwens nog veel moeier van geworden. Hij begrijpt er niets van. Alles wat geen afstandsbediening heeft, is voor hem te moeilijk. Alleen ambtenaren achter een bureautje snappen er misschien iets van.

Het recht op internet bestaat niet…

Of ik iets wilde schrijven over ‘het recht op internet’, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. Ik kan mijn tanden nog niet eens poetsen met het recht op internet, laat staan mijn schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar ja, Bas Staart hè, zo’n echte volhouder en de volhouder wint altijd. Dus joegen we iedereen de huiskamer uit, omdat we ons anders niet kunnen concentreren. En tikten het volgende…

Is het hebben van internettoegang een mensenrecht? In Finland denkt men van wel. Alle 5,3 miljoen inwoners van Finland krijgen recht op een internetverbinding met een snelheid van 1Mbps. Finse internetproviders krijgen bovendien de verplichting om alle Finnen een dergelijke verbinding te leveren.

De 'Adje' van Wikipedia…

Of ik iets wilde schrijven over de ‘Gesproken Wikipedia’, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. Ik kan mijn tanden nog niet eens poetsen met de Gesproken Wikipedia, laat staan mijn schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar ja, Bas Staart is een volhouder en de volhouder wint altijd. Dus gingen we maar weer het grote internet op en zochten de allereerste wikipagina op die ons te binnen schoot, namelijk die van Jan Peter Balkenende. En ja, zoals dr. Bombario door het belletje van Bas Staart al vermoedde: de Gesproken Wikipedia is een heel treurig geval.

Naïeveling op de foto met stumper

Of we nog iets wilden schrijven over een foto, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. “Maar het is een hele gekke foto”, drong Bas Staart aan. Er viel even een stilte. Op de televisie flitste de herhaling voorbij van de 100 meter mannen in Berlijn. Usain Bolt deed de Usain Bolt. Linkerarm schuin omhoog, armen ver uit elkaar en met de rechter wijsvinger omhoog wijzend.

Afijn, Bas Staart bleef maar zeuren en zeuren over het fotootje. En dus gaven uiteindelijk toch maar weer toe. “Okay, stuur die gekke foto maar op. Maar wel snel, want we hebben weinig tijd voor die maffe site van je”. Vijf minuten later hadden we al mail van Staart met een url erin. En ja, we vielen steil achterover van verbazing, toen we op de link klikten.

Maakt Google ons dom?

Of we nog eens iets wilden schrijven over de grootste flaters van Google, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met Google, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Bovendien vallen we niet graag in herhaling! Maar ja, Bas Staart hè, dat is zo’n stugge volhouder en de volhouder wint altijd. Dus computertje aan, naar Google gesurfd en tikken maar! Het onderwerp? Wat zijn de gekste suggesties die Google ons doet als we een zoekopdracht intikken? Klik op `Lees verder` voor dr. Bono Bombario’s Top 5 Krankzinnige Google Suggesties!

Arme Yuri van Gelder: de Apollo van het internet

Of we iets wilden schrijven over Yuri van Gelder op internet, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met Yuri, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar goed, Bas Staart is een volhouder en de volhouder wint. Dus kropen we achter onze laptop en surften we vluchtig van site tot site om te zien wat we allemaal konden vinden over Yuri van Gelder…

Uit onze grote moppentrommel: de grootste flaters van Google…

Of we iets wilden schrijven over de grootste flaters van Google, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met Google, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Maar ja, Bas Staart is een volhouder en de volhouder wint. Dus pakten we onze mouw, keken er vluchtig in, schudden er flink aan en zie daar: uit onze mouw rolden met gemak vijf grote Googleflaters…

Weg met mobiel internet!

Of we iets wilden schrijven over mobiel internet, vroeg Bas Staart aan de telefoon. “Nee, sorry, liever niet!”, was het antwoord. We kunnen onze tanden nog niet eens poetsen met mobiel internet, laat staan onze schoenen ermee aantrekken, zoals met een ouderwetse schoenlepel. Nee, aan mobiel internet hebben we niet veel. Mobiel Nu.nl, ach ja, dat zoeken we dan nog wel eens op. Mits we onze leesbril op zak hebben natuurlijk, want die kleine lettertjes vallen echt niet mee om te lezen. Of we loggen in op Telegraaf mobiel, wat trouwens zo’n drie minuten duurt. Op onze oude Nokia dan. Maar zelfs door onze leesbril met extra dikke jampotglazen is Telegraaf mobiel niet te ontcijferen.